Je hebt van die mensen die een hekel hebben aan doelen stellen of geen idee hebben wat hun doelen zijn. Veilig in hun comfortzone blijven en geen verassingen meemaken. Niet nadenken over waar ze naar toe willen.
Passieve personen die rustig afwachten hoe de omgeving verandert en dan mee veranderen. Eenmaal aangepast, wachten ze op de volgende omgevingsverandering.
Heel langzaam wordt alle levensvreugde uit hen gehaald, de ogen gaan dof staan, de kromming van de schouders perst allengs ademstroom en vitaliteit uit hun lichaam.
Hun omgeving gaat langzamerhand ook wat opvallen. Partners zeggen nog net niet ‘wat een saaie vent of trut’, maar denken het al wel. Werkgever spreken nog niet uit dat ze ambitie, eagernes en drive missen, maar hebben hen stilletjes wel hoog op de potentiele leavers-lijst staan voor wanneer het zo uit komt.
En dat kabbelt een tijd zo voort. Totdat de omgeving er genoeg van heeft, niet langer verder met hen wil, van hen af wil. En dan wordt het vervelend. De jarenlang opgebouwde comfortzone werkt niet meer. Werkt juist tegen hen. omdat zij geen risico durven te nemen.
Toch wisten zij te veranderen. Hoe? Zij hebben het heft in eigen hand genomen, hulp van anderen gebruikt, doelen gesteld. Streefdoelen, einddoelen, iets om naar uit te kijken en naar toe te werken. Begonnen met kleine stapjes, raakten gemotiveerd en durfden grotere stappen te nemen en kregen meer zelfvertrouwen.
Zij stelden zichelf de wondervraag:
“Stel dat er een wonder gebeurt: je gaat vannacht slapen en het probleem wordt opgelost, maar dat weet je niet want je slaapt. Waaraan zou je morgenochtend merken dat het wonder gebeurd was – wat is er anders als je uit bed stapt – waaraan merkt je omgeving het? En verder – en wat nog meer?”
En zie: doelstellingen kunnen nu heel helder geformuleerd worden en concreet woren gemaakt.
Doelen stellen is als sex: plezierig en achteraf voel je voldoening ……….
……… tenzij je celibatair bent natuurlijk, zoals Guus’ vrouw waar hij al 20 jaar mee is getrouwd; in jaren heeft hij geen sex meer met haar gehad. Op een dag staan ze in een slagerij en Guus’ vrouw, die gek is op worst, zegt: “Kijk man, die worst is tot eind volgende week houdbaar”. Waarop Guus antwoordt: “En de mijne tot het eind van mijn leven”.
[sitecreator show=”1″]